یکی دو چندی بود که فیس بوکمان را معلق فرموده بودیم و کلن از چشممان افتاده بود بدان سببی که اعتقاد ملوکانه مان بر این بود که فضایش لمپنی است و لاس زدن و اینها که به مزاج کنونی ما سازش کوک نیست و بیشتر به فاحشه خانه میمانست که شوقش از همان عنفوان جوانی باما نبود.نهایت گذاشتیمش کنار لعنت الله فی گور امواتهم اجمعین.
بیشتر گلویمان نزد بلاگفا گیر بود که لاجرم چون از آن سال که تیر نگاهی از کمند ابروان نازنینی جهید و بر قلب مجروحمان نشتری زد که سوراخش به لایه اوزون گفته بود زکی! تورم سینه مان خوابیده بود و دیگر همین بلاگفا هم که چند صباحی مجال اقاریر گنده گوزانه مان شده بود نیز محلی از اعراب نداشته و ان را هم تخته کردیم والله خیر الستارین.
تا اینکه در تواتر دهر دون پرور و چرخ چپ گرد روزیمان افتاد توی همان کاسه چه کنم چه کنم و دوباره همان زخم های کهنه که روحمان را در انزوا گائیده بود سر باز کرده و آدم که دردش بیاید مجال اه لاجرم است و آن اقاریر هم که آبی برای رفع خماری این روح منقبض گرم نکرد دوباره امدیم سمت قلم و زبانمان را غلاف کردیم که: دردم نوشته به زه گفتنش پیش طبیبان مدعی.
فیس بوکمان هم که راه افتاد رفتیم از جمع اقربا عده کثیری را جارو کردیم که در شئن وجود نازنیمان بشود که از قدیم پدرانمان به نیکی اشتارت کردند که " مسجد جای گوزیدن نمیباشد" حالا در این بحبحه اثبات وجود عنبر گونمان این چه موشی بود که به انبار گندممان افتاد خداوند خوش حکیم است لابد حکمتی دارد که ما بنده ی بی مقدار از درک ان عاجیزیم لاکن به همانجایمان که همه ی نداشته های روزگارمان را حواله میکنیم .که خداوند خودش عالم است به غیب .
و این ها را نوشتم بدان سببی که فردای قیامت رو سیاه صجرای محشرش نباشم . از شما چه پنهان وعده کردیم همین بهار پیش رو حساب هفت و هشتمان را کرده و دنیا را به اهلش بسپاریم و خلاص . که این کهنه مستراح هزار اورنگ دلفریب به قدر گوزیدنی زخم دل مجروحمان را دوا نکرد.