آوای بوتیمار

 من خودمو

    گم کردم

        یادم نمیاد

                 کی بود !؟

                      کجا بود ؟!

                          پیش کی بود !؟

                                         خودمو

                                             احساسمو

                                                    پیشش جا گذاشتم

میتونی کمکم کنی ، هیچی یادم نمیاد

همه گفتن فراموش کن فراموش کن انقدر فراموش کردم که خودمم یادم رفت

دیگه هیچی ندارم  حتی احساس !

                                        حتی اشک !!

                              غم واژه

    آغاز شد ، غم واژه های ، این حکایت

    روزی که رفتی ، پا به پای ، قصه هایت


     روزی که مثل آینه در خود شکستم

    گفتم کجایی؟ هی غزل خواندم برایت


    روزی که دل با یک حسابِ ساده فهمید

    دیدار بعدی می رود تا بی نهایت


     روزی که قرمز شد چراغِ زردِ دنیا

    من ماندم و خورشید بی جان در هوایت


     رفتی کلاف خاطراتم شد پریشان

     دنبال سرنخ گم شدم در ابتدایت


     در این خیابان های تنگِ نا امیدی

     راهی شدم دنبال پژواکِ صدایت


     با ذره بین اشک می دیدم زمین را

     تا ناکجا در جستجوی رد پایت


    من با خدای عقل خود در گل نشستم

    پس، می دهم کشتی به دستِ نا خدایت 


    پایان شعراست و شروعِ قصه من...

    این بود آغاز عجیبِ انتهایت.

         پ . ن :

       ۱- این شعر قشنگ  رو یه دوست  محبت کرده  برام فرستاده که براتون گذاشتم بخونید

               امیدوارم شما هم مثل من لذت ببرید .

        ۲- کاش بتونم دوباره بنویسم حداقل یک خط

  میخواستم اینجارو فراموش کنم

                نمیتونننننننننننننم

   با اینکه فراموشم کردین

         شاید اینطور بهتره

          ولی میخوام برگردم

امشب آن حسرت دیرینه من
در بر دوست به سر می آید
در فروبند و بگو خانه تهی است
زین سپس هر که به در می آید

شانه کو تا که سر و زلفم را
در هم و وحشی و زیبا سازم
باید از تازگی و نرمی و لطف
گونه را چون گل رویا سازم

سرمه کو تا که چو بر دیده کشم
راز و نازی به نگاهم بخشد
باید این شوق که در دل دارم
جلوه بر چشم سیاهم بخشد

چه بپوشم که چو از راه آید
عطشش مفرط و افزون گردد
چه بگویم که ز سحر سخنم
دل به من بازد و افسون گردد

آه ای دخترک خدمتکار
گل بزن بر سر و سینه من
تا که حیران شود از جلوه گل
امشب آن عاشق دیرینه من

چو ز در آمد و بنشست خموش
زخمه بر جان و دل و چنگ زنم
با لب تشنه دو صد بوسه شوق
بر لب باده گلرنگ زنم

ماه اگر خواست که از پنجره ها
بیندم در بر او مست و پریش
آنچنان جلوه کنم کو ز حسد
پرده ابر کشد بر رخ خویش

تا چو رویا شود این صحنه عشق
کندر او عود در آتش ریزم
ز آن سپس همچو یکی کولی مست
نرم و پیچنده ز جا برخیزم

همه شب شعله صفت رقص کنم
تا ز پا افتم و مدهوش شوم
چو مرا تنگ در آغوش کشد
مست آن گرمی آغوش شوم

آه گویی ز پس پنجره ها
بانگ آهسته ی پا می آید
ای خدا ، اوست که آرام و خموش
بسوی خانه ما می آید

پ . ن : انگار دیگه خودم هیچی واسه نوشتن ندارم

                       خشک خشک شدم

نمیدونستم چی بنویسم

مثل سابق چند بیت ناقابل هم نتونستم براتون بنویسم

الان که یک ساعت مونده به سال تحویل دلم خواست بنویسم  هر چی که شد

دلم خواست بگم

امیدوارم امسال خیلی زیباتر از سالهای گذشته براتون  باشه

امیدوارم امسال بتونیم بیشتر از سالهای قبل همدیگر رو ببینیم

نه دیدن به معنی دیدار به معنی احساس کردن همدیگه

به یاد هم بودن به عشق هم زنده بودن

خیلی دوستون دارم  به اندازه همه سالهایی که بودم  و سالهایی که هستم و نخواهم بود

سرافرازی و سربلندی  و سعادتمندی و سرحالی و سلامتی و سخاوتمند ی  شما رو از صمیم قلب آرزو دارم

            نوروزتون پیروز 

                       هر روزتون نوروز

 taza eil va noruz bairami siza va eistaklilariza qutlu va mobarak olsun

yaxji ,sevinjili va parale eil va shirin tanridan siz gozal yoldashlara

 ariziliam.

               بوی عطرخاطره هام

      سفر کردم که از یادم بری دیدم نمیشه

                                                     آخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشه

  هرجا میرم باهامی

      باور میکنی هنوز که هنوزه بوی عطرت باهامه ؟ ! ! !

       بوی عطرتم رهام نمیکنه

      چند روز پیش تو تاکسی یکی بود که ازش بوی عطرت رو شنیدم

     مثل دیونه ها اسم عطر روپرسیدم تا سرم رو برگردوندم چشمم به ماه شب ۱۴ افتاد

      آ ه ه ه ه ه

         کاش عاشورا فقط آن روز بود

                     کاش میشد که عاشورا را معنا کنم

                          ضربه های ظلم را رسوا کنم

  کاش میشد فریاد می زدم هنوز عاشورا زنده است

  فریاد می زدم :فریاد حسین هنوز به گوش می رسد

          هل ناصرا" من ینصرنی؟

  هنوز حسین فریاد میزند:

                  آزادگی در اسارت است

    فریاد حسین برای یک روز عاشورا نبود

  کاش میفهمیدیم فریاد حسین

           برای چیست؟

                      برای کیست؟

    چشمانت را خوب باز کن

                میبینی؟

              حسین فقط در کربلا نیست

       خوب گوش کن !

       هنوز صدای حسین را می شنوم

               هل ناصرا" من ینصرنی؟

      پ.ن

   ۱- کاش با درک معرفت کربلا  عطشم فرو بنشیند

  ۲- قصه واقعی پسرکی که روز عاشورا بدنبال نذری برای مادر مریضش بوده 

   در بگشایید !

   شمع بیارید !

   عود بسوزید !

   پرده به یک سو زنید از رخ مهتاب

   شاید این ازغبار راه رسیده

  آن سفری همنشین گمشده باشد .

                                                                  هوشنگ ابتهاج

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :

" من می شناختم او را

نام تو را همیشه به لب داشت

حتی

در حال احتضار

آن دلشكسته عاشق بی نام و نشان

آن مرد بی قرار

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :

" هر روز پای پنجره غمگین نشسته بود

و گفتگو نمی كرد

جز با درخت سرو

در باغ كوچك همسایه

شبها به كارگاه خیال خویش

تصویری از بلندی اندام می كشید

و در تصورش

تصویر تو بلندترین سرو باغ را

تحقیر كرده بود

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :

" او پاك زیست

پاكتر از چشمه های نور

همچون زلال اشك

یا چون زلال قطره ی باران به نو بهار

آن كوه استقامت

آن كوه استوار

وقتی به یاد روی تو بود

می گریست

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :

" او آرزوی دیدن رویت را

حتی برای لحظه ای از عمر خویش داشت

اما برای دیدن تو چشم خویش را

آن در سرشگ غوطه ور

آن چشم پاك را

پنداشت

آلوده است و لایق دیدار یار نیست

روزی اگر سراغ من آمد به او بگو :

آن لحظه ای كه دیده برای همیشه بست

آن نام خوب بر لب لرزان او نشست

شاید

روزی اگر...

چه؟

او؟

نه,

آه...

نمی آید.

  تبریک

با آرزوی بهترینها این روز قشنگ رو بهتون تبریک میگم

                              ................................

      نمیدونم این همه حرف ناگفته  که تو بغضمه  تو این چند تا نقطه جا میشن

    همیشه آرزوی بهترین هارو برات میکنم و همیش منتظرم بهترین خبرها رو ازت بشنوم

   اولین روزی که به دنیا اومدم با گریه کردم  اون روز گریه ام از ترس بود

   ولی بعدها هرسال سالگرد این روز باز گریه کردم  یادم نمیاد هر بار به

  چه دلیل ،ولی انگار روز تولد من سالگرد روز اشک  منه

  امروزم هرچی فکر کردم دلیلی واسه خندیدن پیدا نکردم  ولی واسه گریه زیاده .

   پ.ن: راستی دیگه درس ومشقم تموم شد دیگه بسه ادامه نمیدم ول دوستام میگن الان

            خسته ایی اینو میگی یه سال نشده دوباره هوس درس میکنی

            نمیدونم ولی فعلا" فقط میخوام با شماباشم  .

          ممونم از اینکه بازم تنهام نذاشتی همیشه همه جا دوستون دارم 

نامت چه بود؟ آدم

فرزندِ كي ؟ من را نیست نه مادری و نه پدری بنویس اول یتیم عالم خلقت

محل تولد؟ بهشت پاک

اینک محل سکونت؟ زمین خاک

آن چیست بر گُرده نهادی؟امانت است.

قدت؟ روزی چنان بلند که همسایه خدا ، اینک به قدر سایه بختم بروی خاک

اعضای خانواده؟ حوای خوب و پاک، قابیل وحشتناک،هابیل زیر خاک

روز تولدت؟در جمعه ای ،به گمانم روز عشق

رنگت؟ اینک فقط سیاه ز شرم چنان گناه

وزنت؟نه آنچنان سبک که پَرم در هوای دوست ، سنگین نه آنچنان که نشینم به این زمین

جنست؟ نیمی مرا زخاک نیمی دگر خدا

شغلت؟ در کار کشت امید بروی خاک

شاکی تو؟ خدا

نام وکیل؟ آن هم فقط خدا

جرمت؟ یک سیب از درخت وسوسه

تنها همین؟ همین و بس

حکمت؟ تبعید در زمین

همدمت در گناه ؟ حوای آشنا

ترسیده ای؟ کمی

زچه؟ که شوم من اسیر خاک

آیا کسی به ملاقاتت آمده است؟ بلی

چه کس؟ گاهی فقط خدا

داری گلایه ای؟ دیگر گِله نه ولی...

ولی که چه؟حکمی چنین آن هم به یک گناه؟!!!!

دلتنگ گشته ای؟ زیاد

برای که؟ تنها فقط خدا

آورده ای سند؟ بلی

چه؟دو قطره اشک

داری تو ضامنی؟ بلی

چه کس؟ تنها خدا

در آخرین دفاع؟ می خوانمش چنان که اجابت کند دعا

باید فراموشت کنم چندیست تمرین می کنم
من می توانم می شود ؛آرام تلقین می کنم
با عکسهای دیگری تا صبح صحبت می کنم
با آن اتاق خویش را بیهوده تزیین می کنم
سخت است اما می شود در نقش یک عاقل روم
شب نه دعایت می کنم نه صبح نفرین می کنم
حالم نه اصلا خوب نیست تا بعد بهتر می شوم
فکری برای این دل تنهای غمگین می کنم

 من می پذیرم رفته ای و برنمیگردی همین
خود را برای درک این صدبار تحسین می کنم
خوابم نمی آید ولی از ترس بیداری به زور
با لطف قرص قد ِ نقل یک خواب رنگین می کنم
این درد زرد بی کسی بر شانه جا خوش کرده است
از روی عادت دوستی با بار سنگین می کنم
هرچه دعا کردم نشد شاید کسی آمین نگفت
حالا تقاضای دلی سرشار از آمین می کنم.

نه اسب؛ نه باران ؛ نه مرد ؛ تنهایم و این دائمی ست
اسب حقیقت را خودم با این نشان زین می کنم
یا می برم یا باز هم نقش شکستی تلخ را
در خاطرات سرخ خود با رنج آذین می کنم.
حالا نه تو مال منی ؛ نه خواستی من سهمت بشم
این مشکل من بود و هست؛در عشق گلچین می کنم.
کم کم ز یادم می روی ؛ این روزگار و رسم اوست
این جمله را با تلخی اش صد بار تضمین می کنم

  پ.ن: این شعر نمیدونم از کیه ولی قشنگه گذاشتم تا بخونید و لذت ببرید

            و منو به خاطر نبودنم ببخشید.

             از همتون معذرت میخوام و از اینکه به یادم بودید و فراموشم نکردین ممنونم

           درسته نبودم ولی همیشه باهام بودین

                    فراموشتون نمیکنم همیشه دوستون دارم

                   من ساده ساده دوستون دارم

یاد شبهای یلدای گذشته بخیر

شبتون قشنگ یادی از ما هم بکنید

پ.ن:  فردوسی به استناد منابع خود، یلدا و «خور روز» را به هوشنگ از شاهان پیشدادی ایران( کیانیان که از سیستان پارس برخاسته بودند) نسبت داده و در این زمینه از جمله گفته است: 
     
    
     که ما را ز دین بهی ننگ نیست
    
     به گیتی ، « به » از دین هوشنگ نیست
    
     همه راه « داد » است و آیین مهر
    
     ..... نظر کردن اندر شمار سپهر 
    
 نتونستم عکس خوشگلی که داشتم رو براتون بذارم

منو یادتون هست؟

سلام عزیزای دلم

چقدر دلم براتون تنگ شده

نمیدونم چرا انقدر ازتون فاصله گرفتم

از وقتی هم که از شما دور شدم آرامشم رو هم از دست دادم

خیلی درگیر این دنیای مزخرف شدم

حتی دیگه از بوتیمار سابقم چیزی برام نمونده

اعصاب ادم و خرد میکنن الان داشتم مینوشتم بچه ها اومدن همه چی پرید

سرم از درد می ترکه

اینم نوشتن من بعد مدتها

خدا تو این دنیا یه لحظت واسه خودت نیست

خسته شددمممممممممممممممممممممممممممممممممم

برام دعا کنید

میخوام برگردم به خونه خودم پیش شما

تو مرا از روزهای بی تابی دزدیدی

تو به من خندیدی

من پس خنده تو زندگی را بخشیدم

خنده ات را آبی

نگاهت را که به نرمی ابربهاراست ، سپید

ونوازش دستانت را، سبز سپیدار بلند

بر دیوار دلم نقش زدم

و مرا از همه ترسها ، دلهره ها دزدیدی

من به همراه تو از هرچه بدی بود،بیگانه شدم

برسر تپه سبز زیستن

تو چه آرام و چه زیبا خواندی

قصه زندگی شیرین را

که چه زیبا، رقاص شدم

ولی

اما       

چه تلخ

 اینبار آهنگ سفر را خواندی

و باز

من و این قصه  گس

تنها ماندیم

حال من  بر سر آن تپه زرد

میخوانم با خود

نفرین به سفر که هرچه کرد او کرد

سفر به خیر

امشب شب توبه آیا تو میایی؟ 

در اتنظارت من آیا تومیایی؟ 

من مانده ام تنها در این شب زیبا 

آیا تو میایی دستم تو میگیری؟ 

خواهم که با دستت وصلش شوم امشب  

با آنکه میدانم بسیار گنه کارم 

اما من این دل را به امید تو کردم رام 

گفتم که میایی گفتم که میمانی  

 گفتم که تو امشب ناجی دلهایی  

نور الهی را برآن بتابانی

  خدایا انقدر شرمنده وگنه کارم که نمی دونم چه جوری بیام به درگاهت التماست کنم

  من همون توبه شکنم که هرسال توبه میکنم و بازبه عهدم وفادار نمیمونم

  ولی چه کنم که

                   بی پناهم پناهم تویی

گرچه با یادش ، همه شب ،تا سحرگاهان نیلی فام،
بیدارم

گاهگاهی نیز،
وقتی چشم بر هم میگذارم،
خواب های روشنی دارم،

عین هشیاری!

آنچنان روشن که من در خواب،

دم به دم با خویش میگویم:

بیداریست ، بیدازیست ، بیداری !

اینک اما در سحر گاهی ، چنین از روشنی سرشار،

پیش چشم این همه بیدار ،

آیا خواب می بینم ؟

این منم همراه او ؟

بازو به بازو،

مست مست از عشق،از امید؟

روی راهی تار و پودش نور ؟

 از این سوی دریا رفته تا دروازه خورشید؟

ای زمان، ای آسمان ،ای کوه، ای دریا!

خواب یا بیدار،

جاودانی باد این رویای رنگینم!

پ.ن: این شعر قشنگ نمیدونم کی برام کامنت خصوصی گذاشته دوست داشتم شما هم بخونید ازش ممنونم

من زچشمان تو هرشب غزلی ساخته ام

از ازل تا به ابد قافیه را در نگهت باخته ام

درغزل از قد رعنای تو مدحی ساختم

سرو را در برتو همچو کمان ساخته ام

شوخی وبرق نگاهت که چه زیباست خدا

برق چشمان غزالی به غزل ساخته ام

یادآوای تو را همچو نوا از بلبل

نغمه زندگیم با دل وجان ساخته ام

تا که خواهم کنم از عهد و وفایت توصیف

نتوانم که بگویم خجلت ساخته ام

تو برفتی و زتو خاطره ها برجا ماند

تو ندانی که از آنها چه سخن ساخته ام

یاد تو در سرم و هر نفست در تنم است

من چرا نام تو را پیله به تن ساخته ام

هرکه آمد بشود همرهو من همدم من

همه را بر نگهی از تو فدا ساخته ام

پ.ن:امیدوارم سالیان سال زندگی شاد و پر از موفقیت داشته باشی

این شعرناقابلم هدیه تولدت از طرف من

                  عمر بر دل من می نهد ومی گذرد

            چشم من خسته شد از این همه پاییز و بهار

         بچه که بودم به عشق کیک و شمع و هدیه تولد  ذوق میکردم بزرگ

                       شدم با تو که آشنا شدم به عشق تبریک گفتن تو

                          ولی حالا که تو رفتی به چه دل خوش باشم 

                   عجب رسمیه رسم زمونه           قصه برگ و باد خزون 

 
                    میرن آدما از اونا فقط            خاطره هاشون به جا میمونه

     باز هم باد خزان در باغ بهار هنرمندان ما وزید وگلی از گلزارمان چید

    خسرو شکیبایی هنرمند فقید و توانمند و محبوب  5 دهه تاتر و سینما و تلویزیون کشورمان بر

    اثر عارضه کبدی و ایست قلبی صبح امروز دار فانی را وداع گفت و مارا در غم از دست

    دادنش داغدار و سوگوار کرد.

   هنرمندی که در صحنه زندگی با هنر یکتای خود درخشید و همه ما را با صداقتی که در ایفای

   هنر خود داشت مسحور خود کرد.

   با لحن و آوای خوش و بی نظیر خود تصاویر زیبایی را در خاطرمان نقش زد.

    به خانواده محترم ایشون تسلیت عرض میکنم و همچنین به خانواده بزگ هنری که تحمل  

   ازدست دادن چنین هنرمند بزرگی بسی سخت است.

                   روحش زیرسایه مهربان الهی قرین رحمت

                  یادش سبز و همیشه سبز

    پ.ن: خوش به حالت که هم اسم سبز و هم یاد سبزی ازت به جا موند

دلخور نشو از من از اینکه دلتنگم                                  

                                       من با خودم قهرم با تو نمیجنگم

از دست خود رفتم از دست تو دورم                                  

                                     دلخور نشو از من وقتی که مجبورم

این قسمت من بود حرفاتو میفهمم                                      

                                 فرصت بده کم شم از خاطرت کم کم

از من به دل نگیر همدرد بی تقصیر                            

                                  باشد گناه تو پای من و تقدیر

  کاش با قطره های اشکی که از چشام پایین میومدن

  از دلم بیرون میومدی

  باید این چشمها تاوان بدن

  تاوان نگاهی رو که همه عمرم رو باید بسوزم

  کاش دلم با قطره های اشکم از تنم بیرون میرفت

      دلیل اینهمه دل تنگی بعد اینهمه .............

                  نمیدونم چیه!!!!!!!!!!!!!

      باز هم نو گل خندان به چمن باز آمد

      سبزی و خرمی سروچمان باز آمد

                                       شاد شو باد صبا بوی بهاران باز آر

                                    که به این دشت و دمن بوی ختن باز آمد

     رفت آن یاد خزانها که حزین می فرمود

    رقص و شادی به میان من و تو باز آمد

                                     یاد آن بوسه ی باران به لب شهد چمن

                                      با هم آغوشی پروانه وگل باز آمد

                                    ………………………

امیدوارم سال 87 سالی پر از شادی،موفقیت،سلامتی وهمه خوبیها براتون باشه

امیدوارم امسال هیچ کدومتون نوشتن بلاگتون رو کنار نذارید،منوودوستای مهربون دیگتون رو

تنها نگذارید،من تو این سالی که گذشت یکی از بهترین دوستام،آیدای عزیزم ،مهربونی که از

اولین روزهای حضورم تو بلاگفا باهام بود رو از دست دادم،امیدوارم روحش شاد باشه و

 قرین رحمت خدای مهربون

امیدوارم هیچ کدوم از شما بیخبرم نذارید شاید باور نکنید که زندگی من با شماهاست،با تک

تکتون،غیبت طولانی استاد عزیزم سپهر رو فراموش نمیکنم خدا کنه دیگه پیش نیاد،هجران

عزیزم با حذف نوشته هاش خیلی ناراحت شدم امیدوارم امسال دوباره شروع به نوشتن کنه

 من که منتظرم،خزان عزیزم تو سالی که گذشت خیلی خوشحالم کرد با قبولیش در

 مقطع ارشد فیزیک،دیگه....

    رفت 

       و من

       همیشه براش زندگی همراه با آرامش و خوشبختی در کنار همسرش رو آرزو دارم

        حتی نخواست پیغام تبریکم رو بشنوه

                        از همین جا میگم :

                                پیوند عشقتون مبارک

دیگه برای همتون، همه بهترینهارو از درگاه پاک ایزد منان خواهانم .

پ.ن: 

۱- هر کاری کردم دیگه نتونستم کلمه ها رو مرتب کنم،بدجوری به بازیم گرفته بودن مجبور شدم باهاشون لج کنم و دیگه ادامشون ندم،هرطور که میخواین نقطه چین رو پر کنید.

۲-من آماده نیستم

آماده یه شروع دیگه نیستم ولی بازم اجبار

1-                                                                                                                               ۳-لحظه سال تحویل من کوچیکم دعا بکنید.

    وقتی شروع شد با خودم گفتم :

    فکر کن دوباره متولد شدی

    فکر کن هرچی بخوای تا حد تلاشت میشه

    به خودم گفتم به هر چی دست میزنی طلا میشه

    فرصت دوباره به خودم دادم

    حالا که داره تموم میشه

    فهمیدم من، پیش از اینها تموم شدم

   دیگه قوای تولد دوباره نیست

   ن

   د

   ا

   ر

   م

  خیلی  خیلی

   خ

   س

   ت

    م

    بغض یک ساله داره

   خ

   ف

  م

   م

  ی

  ک

  ن

   ه

شبی  به بوسه از جام چه عشقها که کردم

به گرمی  سرابش دلم تباه کردم

به گرمی صدایش امیدها که بستم

به گرمی نگاهش خطرها که کردم

به خواب شمع آن شب ،شر ابی از لبش داد

به آتش شرابش چه شعله ها که کردم

فغان زشعله هایم جمال آفتاب سوخت

به گرمی وجودم چه نازها که کردم

چنان خموش و آرام به دامنش خزیدم

چنان که شعله هایم خمش به آب کردم

اوساقی دلم شد  من مست آن نگاهش

به مستی شبانه گناه ها که کردم

امشب او ساقی مستی دگرست

ماندم چه کودکانه یادش ضماد کردم

گرچه امشب ساقی و مطرب و می در کار است

لکن ازرفتن او توبه زمستی کردم

   او رفت

        رفت دل به دیگری سپرد

           رفت دستانی دیگر در دست گرفت

         رفت تا به من بفهماند

         به من ثابت کند  که

                                 عشق یعنی 

      همسفر شدن و در نیمه راه

                    گذاشتن و گذشتن

                               دل بسته کردن و دل شکستن

                                         عاشق کردن و رفتن

        عاشقانی که عشقتان معنای رفتن نمی دهد

                                   روزتان مبارک                       

          پ.ن :

                  ۱- لطف می کنی یه جمله راجع به عشق بگی؟

                  ۲- اگه دوست داری ماجرای ولنتاین رو بدونی اینجا یه سر بزن

                      http://journalist.blogfa.com/post-194.aspx

                                                  اردیبهشت ۸۶                         

دردم بدان که رنجها کشیده ام

غم هجران و جفاها کشیده ام

برای ادای رسم عاشقی

زحمت چه بیستونها کشیده ام

بودم دری در دل صدف

که به خاطرش شلاق موجها کشیده ام

در شب جفای بد عهدی

شوری اشکها و زهر هلاهل چشیده ام

بر سر وفای به عهد خود

چه زخم زبانها شنیده ام

از حرفهایش که به غیبتم بگفت

چه سخنها از این و آن شنیده ام

آرام بیا و مرحمی شو

که درد دشنه ها به پشتم کشیده ام

خواستم بداند که عاشقم

نقش چه غزلها کشیده ام